Schrijfsels

 Het moest er eens van komen: ik heb me laten influencen. En niet met kleding of make-up, sieraden of meubels, nee, met soep. Jawel. Soep. Op de socials zag ik een bekende influencer genieten van een heerlijke zelfgemaakte tomatensoep. Ik werd er zo enthousiast van dat ik spontaan mijn eerste staafmixer kocht en eveneens alle benodigde ingrediënten insloeg bij de Appie. Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik nog nooit zelf soep had gemaakt, en dat terwijl ik gek ben op soep. Maar je bent nooit te oud om te leren en dit was een mooie aanleiding om er eens mee te beginnen.  Het recept stond stap voor stap uitgelegd en in no-time stond er een dampende pan tomatensoep op het fornuis. Dit zag er goed uit! Ik was trots op mezelf. Oké, behalve een ei bakken is er niet veel simpeler dan dit, maar toch... Mijn eerste homemade soep! Hij smaakte goed, maar toch wel heel erg spicy. Na elke hap gingen er weer wat smaakpapillen verloren. De influencer in kwestie adviseerde namelijk een h...

 Hij moest niet zoveel hebben van de rest. Veel te druk en beweeglijk, allemaal samen op een over elkaar heen krieoelend kluitje. Hem niet gezien. Hij keek het rustig in zijn uppie vanuit een hoekje van het hok met een cynische blik aan. "Díe", en ik wees op de hagelwitte donzige puppy in de hoek. Buiten liep hij me direct overal achterna, hij knuffelde, en liet zijn doorzettingsvermogen zien toen hij over de hoge drempel van het huis probeerde te klimmen met zijn piepkleine lijfje, wat uiteraard lukte. Geen opgever. Wel trouw, rustig, en vriendelijk. Gezonde wantrouw naar iedereen tot het tegendeel bewezen is. Match made in heaven. Thuis was het alsof hij er altijd al was geweest. Katten? Geen probleem. Wekenlang nadenken over een goede naam. Tot hij een handstand (voorpootstand?) maakte in de voortuin na een grote boodschap: Skip. Ik had nooit een pup opgevoed maar Skip maakte het me makkelijk. Er viel weinig aan op de voeden, hij was vanzelf al goed. We trokken veel bekijk...

 We rijden langs de dinosauriërs op de rotondes waar deze plaats om bekend staat, linksom, rechtsom, de woonwijk in. Linksom, rechtsom... In mijn hoofd ben ik al verdwaald. Oktober is warm dit jaar en de zon schijnt. Vandaag is vrij. Voor mij, voor hem, voor ons. We grijpen deze mooie dag met beide handen aan. Diep in het doolhof gooien we de lahmahcun in de vriezer, om er straks weer uit te halen en op te warmen als we terug zijn. Nu gaan we naar de Drunense Duinen waar ik nooit eerder ben geweest.  Hoe zou het thuis gaan? Mijn hondje Skip takelt al wekenlang met de dag sneller af. Hij is dementerend, verdomd snel ook nog, en volgens mij is zijn zicht de laatste dagen ook erg slecht geworden want hij botst overal tegenaan. Altijd heb ik me afgevraagd of al die opgeslagen informatie in dat hyperintelligente koppie hem ooit te veel zou worden. Dat dat hem juist de das om zou doen. Ik heb hem daarstraks in onrust achtergelaten, hopend dat hij snel zou gaan slapen, zich veilig vo...

 "Hoi papa", zeg ik tegen zijn veel te lang niet onderhouden graf, met een paar trays viooltjes bij me, en een vervanger voor de Skimmia die al een jaar in mijn tuin stond te wachten tot ik eindelijk de gelegenheid zou hebben mijn vader weer eens op te zoeken. Als ik niet goed kon tuinieren en dus ook niet de juiste plantenkeuzes wist te maken, was het inmiddels ronduit verwaarloosd geweest.  Twee van de drie Skimmia's die er staan zijn meer dood dan levend, de derde moet ik binnenkort ook maar vervangen. De nieuwe is groter dan de twee die eruit moeten zodat ik de boel weer mooi op kan vullen. De Stachys Byzantina slingert veel te lang geworden tussen de Liriope Muscari en de Skimmia's door. De steen is vies, modderig en stoffig. Ik vervloek mijn zus, dat ze dit heeft laten gebeuren ondanks mijn voorstellen, en het voor haar veel makkelijker is hier langs te komen, terwijl het voor mij vrijwel onmogelijk is. Zij denkt dat ze een bloempotje neer kan zetten en het dan ...

 Normaal zou je vandaag, of een dezer dagen want de post is ook niet meer wat het geweest is, een verjaardagskaart van mij ontvangen. Eentje die ik weken tevoren had uitgezocht. Iets dat vrolijk maakt, iets geks, iets van mij aan jou, soms een megagrote kaart om je te verbazen, soms met een onverwacht muziekje om je te laten lachen.  Als kind at ik tussen de middag bij jou. Mijn boterhammen met hagelslag sneed je netjes voor me in partjes, mijn eeuwige glas cola ernaast. Geen hond die daar destijds moeilijk over deed. En jij zat tegenover me, alvast de aardappelen te schillen boven een krant, vertellend over vroeger en wat er gebeurde in de wereld, wat oma aan het doen was, en wat dies meer zij. Ik luisterde graag, terwijl we uit het grote raam keken, over het kanaal, de schepen in de verte in de haven konden zien liggen. Soms een stilte, die je opvulde met een sissend melodietje tussen je tanden door, altijd hetzelfde deuntje.  Jaren ervoor zaten we ook zo, maar toen leg...

Op deze charmante maar ongemakkelijke zomersandaaltjes met hak wandel ik noodgedwongen in een rustiger tempo dan ik gewend ben naar ons meeting point. Het was dit, of van die hippe platte sandalen met dikke zool om niet over mijn broekspijpen te struikelen. En voor een first date kan ik beter voor deze schoenen kiezen. Gelukkig wordt het een zit-avond.  Ik had verwacht dat we uren muziek zouden uitwisselen aan ons tafeltje in de Verkadefabriek, de musicus en de liefhebber. En ook een beetje gevreesd, dat muziek het enige is wat wij delen en de gespreksstof daar ook ophoudt. Het tegendeel blijkt waar. Mijn telefoon is de hele avond in mijn handtas gebleven. We praten honderduit over een scala aan onderwerpen, we zitten op dezelfde golflengte. We vullen elkaars zinnen aan. Hij spreekt mijn gedachten uit seconden voor ik de kans krijg woorden te geven aan waar ik aan denk. Ik raak steeds meer onder de indruk. Hij toont oprechte interesse, en af en toe is hij even stil terwijl hij me l...