Tussen geluk en verdriet

 "Hoi papa", zeg ik tegen zijn veel te lang niet onderhouden graf, met een paar trays viooltjes bij me, en een vervanger voor de Skimmia die al een jaar in mijn tuin stond te wachten tot ik eindelijk de gelegenheid zou hebben mijn vader weer eens op te zoeken. Als ik niet goed kon tuinieren en dus ook niet de juiste plantenkeuzes wist te maken, was het inmiddels ronduit verwaarloosd geweest. 

Twee van de drie Skimmia's die er staan zijn meer dood dan levend, de derde moet ik binnenkort ook maar vervangen. De nieuwe is groter dan de twee die eruit moeten zodat ik de boel weer mooi op kan vullen. De Stachys Byzantina slingert veel te lang geworden tussen de Liriope Muscari en de Skimmia's door. De steen is vies, modderig en stoffig. Ik vervloek mijn zus, dat ze dit heeft laten gebeuren ondanks mijn voorstellen, en het voor haar veel makkelijker is hier langs te komen, terwijl het voor mij vrijwel onmogelijk is. Zij denkt dat ze een bloempotje neer kan zetten en het dan goed is. Dat dat een paar weken later uitgebloeid met pot en al in de kliko aldaar verdwijnt, wordt niet aan gedacht, of het is gewoon gemakzucht. Ik heb niet voor niets gekozen voor een steen met ruimte om vaste planten te plaatsen, want die gaan veel langer mee, soms jaren, maar hebben desalniettemin toch wat onderhoud nodig. Toen nog niet wetend dat ik het graf zou moeten achterlaten en het niet meer kon verzorgen. 

"Sorry pap." Juist voor hem, altijd goed voor de dag komend. Juist zijn graf, meteen in het zicht als je de begraafplaats op loopt, naast alle graven waar de achterblijvers duidelijk wél vaak langskomen. "Sorry."

Ik ga aan de slag. Oude planten eruit, nieuwe er in. Had ik maar een zakje potgrond meegenomen. Dat doen we de volgende keer, zeggen we tegen elkaar, want over een paar weken komen we terug. Als ik de planten in orde heb gemaakt, maak ik de steen schoon. Ik haal water en heb doekjes meegenomen. Terwijl ik boenend het graf rond ga, loopt hij met me mee, een paraplu secuur boven me houdend alsof ik de koningin ben. Ik bof met hem, ik ben trots op hem, op alles wat hij doet en hoe hij is. Dankbaar dat hij in mijn leven is gekomen en me weer geliefd doet voelen. Zojuist hebben we met een spontane foto onze relatie min of meer bekend gemaakt via Facebook. Niemand kan er meer omheen. 

We zouden eigenlijk gaan wandelen vandaag, in dit prachtige gebied waar zoveel mooie plekken zijn. Maar het weer zit bepaald niet mee. De regen komt met bakken uit de hemel. Binnenkort, als we terugkomen, een herkansing. Het is jammer dat mijn hond niet mee kon vandaag, hij had het heerlijk gevonden om zijn oude omgeving weer te zien en te rennen over het strand. Hij is ziek thuis, wil nauwelijks nog wandelen. Ik hoop tegen alle verwachtingen in nog altijd op een wonder. 

"Dank je wel", zeg ik tegen mijn vriend als we gearmd onder de paraplu naar het eindresultaat kijken.