Het laatste maanlicht

 We rijden langs de dinosauriërs op de rotondes waar deze plaats om bekend staat, linksom, rechtsom, de woonwijk in. Linksom, rechtsom... In mijn hoofd ben ik al verdwaald.

Oktober is warm dit jaar en de zon schijnt. Vandaag is vrij. Voor mij, voor hem, voor ons. We grijpen deze mooie dag met beide handen aan. Diep in het doolhof gooien we de lahmahcun in de vriezer, om er straks weer uit te halen en op te warmen als we terug zijn. Nu gaan we naar de Drunense Duinen waar ik nooit eerder ben geweest. 

Hoe zou het thuis gaan? Mijn hondje Skip takelt al wekenlang met de dag sneller af. Hij is dementerend, verdomd snel ook nog, en volgens mij is zijn zicht de laatste dagen ook erg slecht geworden want hij botst overal tegenaan. Altijd heb ik me afgevraagd of al die opgeslagen informatie in dat hyperintelligente koppie hem ooit te veel zou worden. Dat dat hem juist de das om zou doen. Ik heb hem daarstraks in onrust achtergelaten, hopend dat hij snel zou gaan slapen, zich veilig voelend. Na het uitlaten, waarbij hij ook weigert verder te lopen dan een klein stukje, moet hij nu steeds opnieuw zijn huis herkennen. Idem dito als hij van de ene naar de andere kamer gaat. Tot hij alles onderzocht heeft en dan maar gaat liggen. Een leven waar hij geen enkel plezier meer uithaalt, en een perspectief van helemaal niks meer. Ik heb al besloten dat ik hem volgende week laat inslapen. Dat ik hem de komende dagen alles ga geven wat hij leuk vindt, voordat zijn conditie onhoudbaar wordt. 

Deze dag wil ik zelf nog even genieten, want de tijd die voor de deur staat zal niet makkelijk worden. Eigenlijk wil ik nu ook niet weg bij hem, maar ik moet even uit deze nare situatie om op te laden. Al zes weken sta ik non-stop in zorgmodus. Ik laat hem achter in heel goede handen. Na vanavond begint het afscheidsproces. Doodsbang ben ik voor wat komen gaat: een leven zonder mijn maatje. Vandaag duw ik dat nog eventjes weg, zo goed als ik kan.

De Drunense Duinen is een werkelijk prachtig natuurgebied, zoveel uitgestrekter dan ik had gedacht. Zo eindeloos lijkend dat ik me bijna in een ander land waan. Het is hier stil, zo ontzettend stil. Wij zijn de enigen die de stilte doorbreken.  De lage namiddagzon licht de vlakte op, tekent de grillige vormen van de bomen scherp af tegen de blauwe lucht. Hoe ver zouden we hier nog door kunnen lopen tot de bewoonde wereld? Het voelt heel ver. Ik maak foto's en stomme selfies waarvan de spontaanste toch weer de leukste zijn. 

Hoe mooi het hier ook is, het voelt vreemd zonder hond die voor je uit rent, stopt en snuffelt, verder rent, terug rent als je te ver uit zicht raakt, blije ogen en een tong uit de bek. Met zand in de vacht en vieze poten thuiskomen. Moe en tevreden. Wij zijn nu twee doelloze mensen, wij lopen alleen voor onszelf. Had mijn hondje deze plek maar kunnen ervaren. Hij had het hier nog mooier gemaakt dan het al is. Aan samen struinen is plotseling en te vroeg een einde gekomen.

Als we later, terug in het doolhof, aan de eettafel zitten, pizza en een glas wijn, krijg ik een video toegestuurd van mijn buurvrouw. Ze laat Skip uit. Hij loopt net zo goed mee als bij mij. Op mijn scherm zie ik hem lopen, in het donker, over onze bekende weg, braaf achter haar aan. Hij doet het goed. Natuurlijk, hij doet altijd alles goed. Er valt een last van mijn schouders. Ik laat het los. Straks ben ik weer thuis. Nu schenken we elkaar nog een glas vino tinto in. 

Even later wordt de klep opengeklapt, de rode doek wordt netjes tot een vierkantje opgevouwen en op de zijkant van de vleugel gelegd. De gewone bril wordt verwisseld voor de pianobril.

"Wat wil je horen?"

"Moonlight Sonata."

De bladmuziek van Beethoven wordt uit de kast gepakt. Hij gaat zitten en haalt geconcentreerd diep adem terwijl hij zijn vingers op de toetsen plaatst. Een feilloze en vol emotie gespeelde Moonlight Sonata vult vervolgens de huiskamer. Het sombere begin, dan de lichte klanken van hoopvolle romantiek die zich aarzelend maar krachtig manifesteert en je dan meevoert op de jonge verliefdheid en de chaos aan emoties die erop volgen en die alleen de liefde je kan laten voelen, om uiteindelijk weer alleen en verslagen stilletjes weg te kruipen in de melancholie en in de pijn die achterblijft. Niet alles heeft woorden nodig.

Thuis liep Skip vandaag voor het laatst in het maanlicht. Maar dat wist ik nog niet. En ik was er ook niet bij.