De juiste snaar

Op deze charmante maar ongemakkelijke zomersandaaltjes met hak wandel ik noodgedwongen in een rustiger tempo dan ik gewend ben naar ons meeting point. Het was dit, of van die hippe platte sandalen met dikke zool om niet over mijn broekspijpen te struikelen. En voor een first date kan ik beter voor deze schoenen kiezen. Gelukkig wordt het een zit-avond. 

Ik had verwacht dat we uren muziek zouden uitwisselen aan ons tafeltje in de Verkadefabriek, de musicus en de liefhebber. En ook een beetje gevreesd, dat muziek het enige is wat wij delen en de gespreksstof daar ook ophoudt. Het tegendeel blijkt waar. Mijn telefoon is de hele avond in mijn handtas gebleven. We praten honderduit over een scala aan onderwerpen, we zitten op dezelfde golflengte. We vullen elkaars zinnen aan. Hij spreekt mijn gedachten uit seconden voor ik de kans krijg woorden te geven aan waar ik aan denk. Ik raak steeds meer onder de indruk. Hij toont oprechte interesse, en af en toe is hij even stil terwijl hij me lijkt te observeren. Ik word er een beetje nerveus van. Ben ik wel leuk genoeg, slim genoeg, interessant genoeg, voor deze man? Hij verzekert me van wel. De tijd vliegt voorbij. En wij willen niet dat er al een einde komt aan ons samenzijn. Na wat latte macchiato's en chai lattes is het tijd om ons te verplaatsen. Vooruit, hij mag me naar huis brengen. Ik excuseer me voor de ietwat rommelige huiskamer die ik in mijn haast had achtergelaten, deze uitkomst had ik niet verwacht.

Koffie, en dan een licht bruisend wijntje op deze heerlijke nazomeravond. Mijn muziek klinkt uit mijn telefoon die tussen ons in op de bank ligt. Mijn breder dan brede muzieksmaak komt toch nog aan bod. Er komt iets arabisch voorbij in mijn playlist. In een automatische reflex wil ik naar het volgende nummer skippen, want ik ben gewend dat niemand dit wil horen. "Nee, laat aan staan, dit vind ik juist mooi!" Zijn donkere ogen nemen steeds meer bezit van mij. Het is warm en ik denk niet dat louter deze warme zomeravond daar de oorzaak van is. We zijn in gevecht met de tijd. Ik zeg al uren dat het eigenlijk uren vroeger is. Maar de werkelijkheid van het leven en de verplichtingen van de volgende dag dringen zich steeds meer op.

Hij verklaart dat hij me heel erg leuk vindt, zo snel mogelijk weer wil afspreken, serieuze intenties heeft, zijn huis aan mij wil laten zien. Kortom, alles wat je als vrouw wilt horen van een man, die dat met een pure, onschuldige, oprechtheid uitspreekt, en met een bewonderende blik naar me kijkt alsof ik het bijzonderste ben dat hij ooit heeft gezien. Ik heb dit nog nooit meegemaakt; een man die zo zijn gevoelens en bedoelingen bloot durft te leggen. Ik ben van mijn à propos, ik weet niet wat ik moet zeggen en waar ik kijken moet. Bloos ik? Op mijn leeftijd. Ik ben een vrouw van woorden en hij heeft de juiste gevonden. "Mag ik je een knuffel geven?" vraagt hij. "Ja, tuurlijk.." De knuffel mondt uit in een zoen, zijn diepbruine, onweerstaanbare ogen kijken mij voor het eerst van heel dichtbij aan. Ik ben om. Ik kan niet meer terug. Mijn hart stuitert op en neer en tegelijkertijd voel ik vertrouwdheid en rust in zijn armen. Gebeurt dit echt?

We moeten afscheid nemen. Het is al zo laat, of vroeg, dat we niet meer zullen slapen. We willen niet, maar het moet. Een laatste omhelzing, en dan loopt hij naar zijn auto terwijl ik de voordeur sluit. Ik ben weer alleen, maar alles is anders.