Amsterdam nights (1)

 Op de verjaardag van gitarist Hershel Yatovitz staan Chris Isaak en zijn band Silvertone pakweg een jaar na hun optreden in de 013 in Tilburg, deze keer in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.

Sinds ik in 1990 de eerste klanken van Wicked Game hoorde, wist ik dat ik voor altijd fan zou zijn. Soms voel je gewoon iets met absolute zekerheid aan, ook al kun je dat nog nergens aan staven. Ik kende geen enkel ander nummer en dat zou nog een paar jaar zo blijven. Ik beschikte niet over een cd-speler en we zaten nog in het pre-internet tijdperk. Druppelsgewijs leerde ik dankzij MTV meer van Mr. Isaak kennen, voor ik alle cd's kon huren in de bibliotheek van Den Haag. 

Het duurde tot 2007 dat ik hem eindelijk voor eerst live kon zien. Inmiddels elk woord en elke noot kennend. Ik plakte er meteen nog een paar concerten aan vast, tot het buitenland aan toe, want ik kreeg er geen genoeg van. Anno 2024 ben ik vele concerten en ook ontmoetingen met Chris en zijn band verder. Kan ik teren op allerlei anekdotes, gesprekken, selfies, en cd's, dvd's, foto's en setlists die vol met handtekeningen zijn gekrabbeld. Zelfs Hershel's plectrum is aan deze collectie toegevoegd. Hun muziek is de rode draad in mijn leven. Ik kan oprecht zeggen: ik houd van deze mannen. 

Nog altijd even verheugd en met evenveel gezonde spanning als de eerste keer hoor ik in de mooiste zaal van Nederland de muziek starten die ik al bijna twintig jaar hoor voordat de show begint, terwijl de laatste mensen binnendruppelen en plaatsnemen in hun stoelen. Het licht dempt, en één voor één wandelen ze het podium op. Chris Isaak volgt als laatste en er stijgt gejuich op uit de zaal, waarna 'American Boy' als openingsnummer wordt ingezet. Daar zijn ze weer, en ik ben gelukkig. Het is lastig om in mijn stoel te blijven zitten. Bij Chris Isaak moet je eigenlijk dansen en meezingen. Maar mijn helden zien tijdens mijn eerste muziekervaring op zo'n prachtige en legendarische plek als Carré is ook wat waard. Beter kun je het niet hebben. 

Na een paar nummers laat Chris vallen dat Hershel vandaag jarig is en spontaan zet het publiek 'In de gloria' in. Op het podium weten ze niet wat hun overkomt. "That's awesome!" roept Chris verbijsterd en lachend. "Hieperdepiep, hoera!" klinkt het drie keer, en alle handen gaan de lucht in, ook die van Hershel. Wat een uniek moment om mee te maken. 

Ik geniet; de droge dansjes van Hershel, de snelle bewegingen en rode schoenen van bassist Roly, de immer steady Texaanse drummer Kenney, en Chris, de showman en de spil van dit alles. 

Een paar keer voel ik even tranen achter mijn ogen prikken als ik besef hoe de tijd is verstreken, we allemaal tientallen jaren ouder zijn geworden. Het leven biedt geen zekerheid. Percussionist Rafael Padilla is hen vorig jaar al veel te jong ontvallen, ook al zat hij niet vanaf het prille begin bij de band, het waren inmiddels toch heel wat jaren. Met het ontbreken van Rafael is ook organist Scotty vervangen door Timothy, maar de kern van Silvertone is inmiddels al bijna veertig jaar bij elkaar. Drummer Kenney heeft zich na ziekte terug naar zijn geliefde drumstel weten te vechten. De liefde en het plezier spat er nog van alle kanten af, wat dat betreft zijn ze geen dag ouder dan twintig jaar geleden. Laat ze het nog maar heel lang uithouden. 

Ik zeg altijd dat ik elke avond naar een Chris Isaak concert zou kunnen gaan zonder het beu te worden, en daar sta ik nog steeds vierkant achter.

Tot mijn verrassing wordt voor het eerst "Summer Holiday" gespeeld, en "You don't cry like I do" wat Chris vol overgave ten gehore brengt. Ik ben ontzettend blij dat ik deze nummers nu ook live heb mogen horen. 

Tijdens de toegift volgt als klap op de vuurpijl een akoestische versie van één van mijn favoriete songs "Lie to Me". Eentje van voor mijn tijd en die ik derhalve nooit live had gehoord, en die hij naar eigen zeggen spontaan lang geleden in Paradiso had geschreven. Wat een cadeau!

Voor ik het weet is het alweer voorbij, terwijl ze toch tegen de twee uur gespeeld hebben. De weemoed voel ik al opkomen. Ik krijg de setlist (die van Chris) en ik raak aan de praat met een leuke vrouw die evenveel van muziek en concerten houdt als ik. Ze is net wat ouder en heeft grootheden als David Bowie en Prince nog zien optreden. Ik ben iets te laat geboren.. 

Na een gezellig gesprek zoek ik nog even het toilet op, wat lastig is als je een papieren setlist netjes probeert te houden. Ik behoor nu tot de laatste gasten en een Carré-meneer zegt dat hij Wicked Game zo mooi vindt, wijzend op mijn setlist. 

Ik verlaat deze indrukwekkende plek, met kroonluchters aan de plafonds en borstbeelden van beroemde Nederlandse artiesten die in de gang zijn opgesteld. 

Ik adem de buitenlucht in en ik kijk nog een keer achterom voor ik Amsterdam in wandel, met zicht op de grachten en een sfeervol verlichte Magere Brug. De eerste regendruppels vallen.