De dag

 Uit de oude doos, april 2022. 

Na drie weken inpakken, afwegingen maken wat wél en wat níet meegaat, een heleboel geregel, en ook een heleboel zorgen, rijdt vroeg in de ochtend de verhuiswagen voor. Ik doe de deur open en vijf mannen lopen in een rijtje de gang in. Ze gaan meteen aan de slag, want "nu zijn ze nog fit, straks zakt alles in" grappen ze.

Ik, niet gewend aan werk uitbesteden, voel me ietwat nutteloos en ik ga ergens op een krukje zitten wat niet meeverhuist, terwijl het ene na het andere de vrachtwagen in verdwijnt.

Mijn hond wijkt geen moment van mijn zijde. Soms weet ik niet of het angst is, bescherming, of een "we're in this together". Hij lijkt rustig.

Mijn drie katten en twee konijnen zitten voor de gelegenheid in de badkamer, waar de verhuizers een sticker op de deur hebben geplakt met 'DICHTLATEN!' Ik moet erom lachen.

Na een tijdje wordt me gevraagd wat er uit de tuin mee moet en ik ga naar buiten. Als ik weer binnenkom hoor ik mijn hond piepen, met paniekerige uithalen, een geluid wat hij nog nooit geproduceerd heeft. De verhuizers zijn er eerder bij dan ik en proberen hem op zijn gemak te stellen. Hij is geschrokken dat zijn huis opeens leeg is. Alle spullen weg, dat had hij niet verwacht. Het snijdt door hart en ziel. We gaan weer naar mijn krukje. "Komt goed", zeg ik.

En dan is het moment daar: we vertrekken. De dieren stop ik in hun reismandjes, de riem van mijn hond ben ik kwijt, zoals ik deze dagen zoveel kwijt ben.

Het einde van het plattelandsleven waar ik de rest van mijn dagen voor me zag, de plannen die ik nog had voor het huis, de tuinkas die ik wilde installeren, waar ik oud wilde worden, waar herinneringen gemaakt zijn, geliefden zijn kwijtgeraakt, mijn hart werd gebroken, maar mijn liefde voor het landschap altijd prevaleerde.

Ik dacht dat dit een emotioneel moment zou worden maar de hectiek laat me niks voelen. Ik sluit het huis voor de laatste keer af en zonder om te kijken, en zonder besef van wat er allemaal gebeurt, rijd ik mijn leven uit.

AAll react