You say shalom, you say salam
Het Eurovisie Songfestival heb ik nooit begrepen. Een grabbelton met de slechtste muziek die een mens kan maken, en "artiesten" die de lelijkste kledij dragen met een of andere wanstaltige act omheen om de aandacht van de muziek af te leiden.
Waarom Nederland nog steeds meedoet aan deze poppenkast is me al jaren een raadsel. Dit jaar was mijn verbazing echter nog groter. Vooraf werden we, uiteraard, wekenlang gebombardeerd met nieuws over het mogelijke succes van Joost Klein, terwijl Palestina ondertussen al sinds 7 oktober letterlijk wordt gebombardeerd door Israel. En bij bombardementen blijft het nog niet eens.
De festival-inzending van Israel deed gewoon mee, alsof er niks aan de hand was. Of Eden Golen nu wel of niet achter de acties van haar land staat - ze weigert zich er namelijk over uit te laten - het had van fatsoen getuigd als Israel zich had teruggetrokken van deelname. Het was passend geweest als media zich iets meer drukmaakte over de deelname van Israel dan over Joost in zijn gekke pakkie. En zijn vogel. Het was passend geweest als elk land zich had teruggetrokken als Israel dat niet zou doen. Een massaal statement. Stel je voor dat het 1944 is en we hebben ondanks alles een songfestival en Duitsland doet mee. De hel was losgebroken.
En toen kwam het fameuze camera-incident dat zich achter de schermen afspeelde en wat voor diskwalificatie van Nederland zorgde. Ons land was te klein. Een klein land maakt zich blijkbaar ook druk om onbeduidende zaken.
Terwijl de naweeën van het incident nog elke dag het nieuws domineren wordt er ook al volop gespeculeerd over onze inzending van volgend jaar. Het is de hoogste tijd om ons achter de oren te krabben of we ons als land willen blijven verlagen tot dit niveau.
Ook de dodenherdenking is nooit schijnheiliger geweest dan dit jaar. We herdenken de Tweede Wereldoorlog, waar Israel kennelijk genoeg inspiratie uit heeft gehaald, en de oorlogen die vandaag de dag aan de gang zijn. Maar wat doen we eigenlijk? De nieuwsmedia in Nederland laat nauwelijks iets weten van de toestand aldaar, waardoor de gemiddelde Nederlander geen idee heeft hoe erg het is wat zich er al sinds 7 oktober afspeelt. "Dat dit nooit meer mag gebeuren" zijn hypocrietere woorden dan ooit geworden, en hebben elke betekenis verloren. Ons land blijft Israel steunen, levert wapens, politici kijken de andere kant op, maar we staan met een uitgestreken smoel twee minuten stil te zijn. Mooi hoor, daar zullen ze wat aan hebben.
Ik was stil, uit respect voor de mensen die stil willen zijn , uit respect voor de mensen die de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Maar ik luisterde op mijn koptelefoon "Hayati" van Jael Deckelbaum en Meera Eilabouni. Keihard. "You say mahabba, in english it's love." Een stil protest.