Einde van een tijdperk

 Opgroeiend in Den Haag had ik een tante die kippen hield in haar achtertuin. Ze had een groot en gaaf huis, met meerdere balkons en trappen aan de achterzijde die de balkons met elkaar verbonden, met op de benedenverdieping een garage die meestal geen dienst deed aan de gifgroene Opel, maar wel aan het biljart, de surfboarden, en een koelkast waar de verse eieren in werden bewaard. De garage kwam uit op de tuin, waarin een grote groengeschilderde kippenren stond en waar ik dan eindeloos stond te kijken. Mijn wens om ooit zelf kippen te houden is toen geboren. 

Toen ik het Haagse achter me had gelaten en over voldoende buitenruimte beschikte werd mijn droom waarheid. Een nieuw avontuur begon. Ik kwam er al snel achter dat kippen veel liever waren dan ik dacht, dat ze allemaal een eigen persoonlijkheid hebben, dat ze verdomd slim zijn, en ook dat ze die kippenren niet genoeg vonden, dus ik gaf ze de hele tuin. Zij waren de baas; over mij, over de andere huisdieren, over nietsvermoedende ratten die een kijkje kwamen nemen. Kippen zijn 'not to mess with'. 

Toen eenmaal het eerste ei gelegd was, schafte ik een lading eierdoosjes aan en gepersonaliseerde stickers voor op de doosjes. Vaak had ik te veel eieren om op te kunnen eten, dus gaf ik ze graag weg en mensen vonden het een leuk presentje. Ik leerde hoe een ei hoort te smaken. Met smáák. En met een oranje dooier, en niet met een lichtgele zoals zelfs de beste eieren uit de supermarkt, 

Mijn vader, als kind opgegroeid met de kippen van zijn vader, vond het geweldig toen hij bij mij kwam wonen tijdens zijn ziekbed, Hij genoot vanuit de serre van het uitzicht en de rondscharrelende kippen. Toen hij later in het ziekenhuis lag en kort daarop in het verzorgingshuis zijn naderende dood afwachtte, was zijn eerste vraag als ik langskwam steevast: "Hebben de kippen nog gelegd?" En altijd was het antwoord "ja", wat hem tevreden stemde. Daarna konden we over tot de orde van de dag.

Na mijn vader nam ik ook afscheid van mijn huis en de levensstijl die daarbij hoorde. Mijn kippen nam ik mee. Maar met de gedachte dat dit mijn laatste kippen zouden zijn. Uiteindelijk bleef alleen Sjaan over, liefste en grootste kip, ookwel liefkozend "Sjani" genoemd, of; Sjani Banani. 

Meestal kwam ze aangerend zodra ze me zag vanuit de tuin, met die enorme donzige derrière heen en weer wiegend boven die dunne pootjes. Behalve meelwormen moest madame niets hebben van de gebruikelijke kippenlekkernijen, dus speciaal voor haar kocht ik druiven, blauwe bessen, watermeloen, frambozen en wat dies meer zij. Als ik eten maakte, gaf ik haar een beetje van wat ze als kip zijnde mocht eten. Op zomerdagen zat ze in de zon op mijn schoot met haar klauwen om mijn benen geklemd die er daarna uitzagen alsof ze waren afgeranseld met een zweep. 

Haar aanwezigheid, en die van alle kippen voor haar, zitten na zoveel jaren in mij verankerd. De laatste weken ging het niet zo goed meer met haar. Na een goede dag had ze een slechte dag, maar na een slechte dag kwam altijd weer een goede. Tot er geen goede meer kwam. Ze overleed toen ik haar in de vroege ochtend eten ging geven, alsof ze op me gewacht had. De dood kwam zo toch nog enigszins onverwacht. 

Ze was altijd erg aanwezig geweest, ze sneakte ook graag de woonkamer in. Vond ik haar weer achter een stoel. Behalve aan Sjani is er ook een einde gekomen aan een tijdperk. Ik mis het leven in de tuin. Ik begroef haar onder de boom, op haar favoriete plek. Langzaamaan ruim ik de spullen op. Toch verwacht ik haar elk moment te zien opduiken. Ik houd een restje mais over om aan Sjani te geven om het volgende moment te beseffen dat dat niet meer kan. 

Geen vroeg opstaan meer om het hok te openen in de winterse kou. Geen geschrob meer om de kippenpoep op te ruimen. Maar ook geen overheerlijke eitjes meer, geen gezellig gekakel meer. Geen Sjani meer. Haar karakter was even imposant als haar verschijning. Met het opruimen verdwijnt ze uit mijn leven, maar nooit uit mijn hart. Ze was er een uit duizenden.