Have a nice day

 In de rij bij de kassa van 's lands bekendste drogisterij in dit groot uitgevallen dorp, zoals ik het noem, staat de man vóór mij een doosje medicatie af te rekenen. Ik staar wat onoplettend in het rond tot ik merk dat er uitleg nodig is over zijn aankoop. Er wordt een "deskundige" bijgehaald die hem in steenkolen Engels, wat ook niet haalbaar blijkt om de juiste woorden te vinden, probeert uit te leggen hoe en wanneer dit medicijn te gebruiken. De man met zijn diep ebbenhouten huidskleur antwoordt vervolgens vriendelijk en in perfect Nederlands: "Zeg maar gewoon in het Nederlands, hoor." Geheel onaangedaan door dit voorval zet hij de conversatie voort in beter Nederlands dan de dame die hem helpt. Ik voel ietwat plaatsvervangende schaamte opkomen.

Als ik zelf iemand niet goed heb verstaan en nog zit te broeden op hoe ik zal reageren, krijg ik weleens de vraag of ik Nederlands spreek. Maar oké, die verwarring snap ik nog. 

Maar als mensen horen dat ik Fries spreek, denken ze dat ik Fries ben. Als ik Turks spreek denken ze dat ik Turks ben. Hetzelfde met Italiaans en Spaans. De gedachte dat iemand meertalig is, is niet waar als eerste aan gedacht wordt als je het niet bij schoolfrans- en duits hebt gehouden. Ik moest iets doen om boven mijn discalculie uit te stijgen. Maar op het oog word ik beschouwd als een witte Nederlander. Beschamend gepriviligeerd ben ik, besef ik me nu maar weer eens. Dat mensen niet automatisch denken dat ik geen Nederlands kan verstaan. 

Later reken ik in een andere winkel iets af. "Have a nice day!" groet de kassamedewerker als ik "doedoeii" zeg. Zou ze tóch dat stukje Engelse DNA hebben opgemerkt..?