Gelukkig of niet

 Elke dag geef ik de vogels iets minder eten dan de dag ervoor. Straks is er een tijdje niemand die zorgt dat de voedersilo's bijgevuld worden met strooivoer en vetbollen, het waterbakje ververst. En hoewel ik het voederstation hier achterlaat in de hoop dat de volgende eigenaar deze taak op zich neemt, heb ik daar geen zekerheid over.

Elke dag verdwijnen er meer spullen in dozen, hoog opgestapeld in alle kamers van mijn huis. Langzaam verdwijnt dit leven tussen karton, om er straks elders weer uit te komen. De kamers daar te vullen in een huis vrij van nare herinneringen. Vrij van geesten uit het verleden. Was ik hier ooit gelukkig? Geen dag. Alleen als ik uren hardvochtig die tuin doorploegde, onkruid wieden, snoeien, gevaarlijk belancerend op een ladder om de hoogste bomen te bereiken, uitrekkend op één been om dat ene stomme uitsteekseltje mee te pakken, als ik uit de diepe perken hoger dan ikzelf tevoorschijn kwam, onder het stof en takjes en beestjes; alleen dan zag ik in de spiegel voldoening op mijn gezicht. Ik werkte om mijn rouw te verwerken, alle boosheid en verdriet om het gemis zit in de tuin. De nieuwe planten die ik een plek gaf, elk een eerbetoon aan wie er niet meer is. 

Kan je nog wel gelukkig worden na zoveel liefde te zijn kwijtgeraakt? Ergens anders? Of draag ik deze energie daar ook weer met me mee? Verdriet slijt niet. Het verdwijnt vaker van de oppervlakte, niet meer zo overduidelijk aanwezig voor de wereld. Maar in mij zit het net zo keihard vast als altijd. En misschien wil ik dat wel. Want waar de liefde groot was, is ook het verdriet groot. Als ik geen verdriet meedraag, is er dan nog liefde, of is het dan de vergetelheid die haar plaats inneemt? Dan liever verdriet. Het geeft ook ruimte aan iets moois, aan waardering, aan meer bewustzijn. Aan rituelen die troost bieden, waarvan je hoopt dat het gezien wordt door de enige die het moet zien.

Nog even en ik zie mijn spullen weer. Op een plek waar ze nooit waren. "Koppie omhoog" klinkt soms zijn stem opeens in mijn hoofd. En ik recht mijn rug en ga stug door op de weg naar een ander leven.