Birdie

We zitten samen op de vloer op onze knieën onder het bed te kijken naar de poezen, die wat overdonderd zijn door het enthousiasme van het kleine meisje dat naast me zit. In haar tuinbroekje en een witte sweater met gekleurde poezen erop. Ze houdt van alle dieren, maar het meest houdt ze van poezen. Dat schept meteen een band. Ze eist dat ik mijn -door alle commotie blaffende- hond erbij haal, die ik even apart had gezet om haar niet bang te maken. Maar ze is niet bang, ze laat hem zijn gang gaan en even later voert ze hem koekjes die hij dankbaar aanneemt. Ze loopt langs de kippen, kijkt of ze al een ei hebben gelegd, staart tijden in de vijver naar de vissen. "Vis!" Dan wil ze weer poes zien. Poes zit achter de wasmachine. Wat doe je dan? Je verplaatst de wasmachine om je kat te pakken. Met de kat op mijn arm kan ze hem aaien en is ze blij. Een brede glimlach verschijnt, op die chocoladewangen van het cakeje met chocola dat ze eerder at. Op mijn telefoon speelt zachtjes muziek. Ze komt naast me zitten in kleermakerszit en wijst ernaar. De muziek moet luider. Het maakt niet uit welke muziek, alles is mooi. Ik zet het volume hoger. Weer verschijnt die lach. Alles voor die lach. Uiteindelijk luister ik tot in den treure naar Nijntje, die er blijkbaar ook een muzikale carriere op nahoudt. Rondjes rennen om de eettafel. Want Nijntje is ook álles. Poezen, dieren, Nijntje, sterrenbeeld Tweelingen. Net als ik, lang geleden. Misschien daarom. Ze laat me haar boeken zien en wijst alles aan op de plaatjes en zegt erbij wat het is. We zien een prent van een jongen met een schaap op zijn armen in een veld vol bloemen. Elke bloem wordt aangewezen waarop ze me serieus aankijkt . "Bloem." Op naar de volgende bloem. "Bloem." Geduldig ga ik alle bloemen af. Later gaan we wandelen, een teddy-jasje met een kaboutermutsje loopt naast me, en ze steekt haar kleine handje in de mijne. Lief klein vogeltje. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het laatste maanlicht

Nooit meer thuis

Skip