Op een lang leven samen

 Ik zit op een bankje op een schoolplein te wachten op mijn vervoer terug naar huis. Het is eigenlijk stuitend hoe weinig bankjes of andere zitmogelijkheden er zijn zodra je je buitenshuis begeeft. Zoveel mensen die slecht ter been zijn, of met andere gezondheidsproblemen kampen. Maar goed, na wat rondgewandel vond ik een bankje bij een school. Scholieren lopen af en aan en ik voel me lichtjes 'out of place' dus om me iets gemakkelijker te voelen bel ik iemand op - dan lijkt het in ieder geval alsof ik even snel een zitplek nodig had voor een dringend telefoongesprek. "Ja, ze staat hier naast me en ze is zo leuk!" zeg ik. Ik kijk naar het reismandje naast me, met daarin een klein zwartwit bolletje konijn. Ze is ontzettend nieuwsgierig, steekt haar neus steeds tussen de tralies door, wil zo veel mogelijk zien. Door stom toeval, of misschien moest het zo zijn, is dit het zusje van Sofie. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter lijkt ze erg op Sofie, maar dan nog iets pittiger. Dat gaat wat beloven. Ik kan niet wachten tot we thuis zijn.

Thuis heb ik - voor de derde keer..- de andere konijnenkooi neergezet. Konijnen moeten gekoppeld worden op neutraal terrein. Ik zet ze bij elkaar. Eerst is het rustig. Het is altijd even schrikken. Als de eerste shock voorbij is begint het kennismaken. Dit kan er soms best heftig aan toe gaan en is niet leuk om te zien. Maar gelukkig duurt dat nooit lang. En als het meezit vinden ze elkaar aardig en worden ze onafscheidelijk. Echter, konijn Otis gaat ditmaal veel te ver; hij bijt haar meerdere malen waarbij zij het piepend uitschreeuwt. De moed zakt in mijn schoenen.

Dan bedenk ik me dat Otis nu voor de derde keer in deze kooi zit, in deze kamer, in twee maanden tijd. Dit ís voor hem wellicht geen neutraal terrein meer! De enige andere optie die ik dan nog heb is mijn slaapkamer. Even later staat de kooi naast mijn bed. Er wordt niet meer gebeten. Dus dat was inderdaad het probleem. Omdat ik toch bezorgd blijf dat hij het nog een keer doet terwijl ik er niet bij ben, en sowieso nu overbezorgd ben omdat ik niet wéér een konijntje kwijt wil raken, slaap ik dus twee nachten met een konijnenkooi naast mijn bed. Af en toe wordt er even gestampt door Otis, veel slaap krijg ik die dagen niet. Maar ze zitten steeds dichter bij elkaar, alles gaat nu goed. Het nieuwe konijntje zoekt Otis steeds op, ze is heel sociaal, net als Sofie, en gaat dan bij hem liggen. Otis bezwijkt uiteindelijk onder al die vrouwelijke konijnencharme. Het is gelukt. En hoe! Al snel zijn ze gek op elkaar en doen alles samen. 

Ik verbaas me hoe ze onverschrokken door het huis dartelt, al de trap op en af gaat met 8 weken oud. Met uit het hok te ontsnappen en tóch naar buiten te gaan is ze me ook al meerdere malen te slim af geweest. Dit is een handenbindertje, maar wel een hele lieve. 

Ik ben supervoorzichtig en overbezorgd na alles wat er is gebeurd. Ik check honderd keer per dag of alles nog goed gaat. Ik zet geen nieuwe planten in de buitenren en ik ben zoveel mogelijk bij haar.  Ik laat haar de week erop inenten en een checkup doen. Alles is goed. Mevrouw heeft een paspoort. Nina.