Bloedbad

 Soms zit het mee, soms zit het tegen. 

Terwijl ik met dag nerveuzer wordt over de komende uitslagen van mijn ziekenhuisonderzoeken, en deze zorgen zich tezamen met de zorgen over de scheiding en mijn toekomst, zich uiten in een dagenlange non-stop migraine-aanval, valt op een ochtend ook nog opeens de stroom uit. Het ene moment zit ik middenin mijn boek dat ik ondanks de koppijn probeer te lezen en het andere moment vallen opeens de bedlampjes in mijn verduisterde kamer uit. Dit klopt niet. Ik sta op om alles te controleren: het hele huis zit zonder stroom. Stroom en de stoppenkast en dergelijke zaken zijn geen aangeboren talent en tot nu toe had ik heel ouderwets een man die dergelijke dingen altijd wel regelde. Nu niet. Ik bel mijn zus. Die geeft op haar beurt de telefoon door aan haar man, die vervolgens alle de te nemen stappen met me doorneemt bij de stoppenkast. Ik heb weer wat geleerd. Maar het euvel ligt niet bij mij, er blijkt een storing aan de gang. Oké, pak van mijn hart. Alles komt straks vanzelf weer goed. Ik pak een zaklamp uit de keukenla en even later lig ik net als vroeger onder mijn dekens met een zaklamp te lezen. Veel kan ik niet doen deze dagen, behalve de meest noodzakelijke dingen. Bloody migraine. Vooral rust. Een paar uur later floept alles vanzelf weer aan. Het huis leeft weer. Ik denk aan de pizza's in de vriezer. Hmm, snel opeten maar.

Helaas, van een stroomstoring gaan we vrijwel direct door naar een internetstoring. Deze zal pas later in de avond opgelost zijn. Nóg erger! Eerste levensbehoefte. Zeker op een migrainedag. Ik koop 4G bij ergens halverwege. Je moet wat. Om half 9 's avonds hoor ik dat de storing is opgelost. Ik heb nog steeds geen internet. Ik reset het modem. Een paar keer. Ik reset het andere modem. Ik verplaats het andere modem naar de woonkamer. Niks. Hoe kán dit? Het wordt donker en ik doe het licht aan in de woonkamer. Het licht gaat niet aan. Ik check de andere lampen en apparatuur in de kamer. Er is hier geen stroom! Weer sta ik voor de stoppenkast. Ik probeer wat andere stoppen in de woonkamergroep, maar dat helpt ook niet. Dit is dus de reden waarom het modem het niet doet. Op de een of andere manier is de stroom niet teruggekeerd in de woonkamer maar in de rest van het huis wel. Ik verplaats het modem heel provisorisch naar de gang met een verlengsnoer en ik ben blij, want ik heb nu in ieder geval weer internet. Ik mail mijn ex dat hij maar moet komen kijken die week,  omdat ik me nu nergens meer aan durf te wagen. Niet meer aankomen.

Inmiddels laat, en moe, en nog steeds die pulserende migraine. Ik ga naar bed. Meestal volgen Lenny en Toby me tegelijkertijd naar boven. Ja, wij zijn hier zeer op elkaar ingesteld. Lenny slaapt op een houten dierenhuisje aan de ene kant van het bed, en Toby slaapt op een krabpaal aan de andere kant van het bed. Ik vraag me weleens af wat een eventuele toekomstige man hiervan gaat vinden, maar ik heb besloten dat als hij daar een probleem mee heeft, dat dan heel jammer is voor hem. 

Maar Lenny en Toby volgen me vandaag niet. De tv staat scheef op het meubel, de lade staat deels open om het snoer van het modem naar de gang te leiden. Kortom, alles staat een beetje anders dan anders, en dat is interessant. Zodra ik in bed ga liggen hoor ik een enorme knal. Ze zijn niet zo van het omgooien gelukkig, dus ik denk nog dat het meevalt. Als ik ga kijken zie ik echter de tv met het scherm naar beneden op de vloer liggen. "Laat het nog heel zijn", mompel ik. Het is niet heel. Allerminst. Daar gaat mijn zuur verdiende geld alweer..

Nu gaan ze wel mee naar boven. Ja, nu wel. 

Ik ben de koppijn zat, ik kan bijna niet meer denken of kijken. Het wordt steeds erger ondanks de al genomen triptanen. Ik wil gewoon even rust. Slapen. Slapen lukt nooit met zoveel pijn in mijn hoofd. Ik pak één van de laatste slaappillen die de huisarts een tijdje terug voorschreef gezien de grote hoeveelheid ellende die op mijn bord kwam en de slaap in die periode niet wilde komen. Luttele seconden later ben ik weg. Midden in de nacht word ik wakker. Shit! De dieren moeten nog eten! Het kippenhok moet nog dicht! Het is tegen 3:00. Het is koud want het raam staat nog open. In het donker loop ik naar het raam. Ik open de hor en ik vergeet in mijn dufheid het blik verf dat ik er heb neergezet om te voorkomen dat de katten de hor openmaken en door het open raam naar buiten verdwijnen. Zoef, de hor open en BAM het blik verf op mijn teen, precies met de rand. Ik bijt op mijn kiezen. Het is ook nog eens een extra groot blik van 1,25 liter. Zul je altijd zien. 

De dieren moeten eten. Als ik de trap af loop in het lichtschijnsel van de lamp zie ik wat bloed op mijn middelste teen. Oh bloed, het is erger dan ik dacht. Gelukkig heb ik rood tapijt op de trap.

Onderaan de trap gutst het er inmiddels al uit. Op weg naar de keuken laat ik spoor van bloed achter. Dieren. Eten. Terwijl ik een blikje vlees leeg schraap aan het aanrecht merk ik dat zich in mijn slipper inmiddels een plas bloed heeft gevormd. Ik loop klotsend de keuken door. Eten, water verversen. Mijn slipper loopt over. Binnen twee minuten zit de hele keukenvloer onder de spetters, druppels en zelfs plasjes waar ik even stil heb gestaan. Ik spoel snel mijn voet en slipper af. Straks kijken. Kippenhok dichtdoen. Na een paar stappen op weg naar het kippenhok klots ik alweer in mijn klomp. Ik loop mank. Dit gaat echt niet lekker met mijn teen. Best pijnlijk ook, merk ik nu. Eenmaal binnen spoel ik mijn voet weer schoon, maar het bloed blijft er met een noodgang uitzetten, en daardoor kan ik niet goed zien wat er precies aan de hand is. Ik moet dit verbinden. De verbanddoos had ik onlangs naar de kelder verplaatst want "wanneer heb ik die nou nodig?" Ik zie mezelf niet met een bloederige voet dat smalle wiebeltrapje af gaan. Bovendien, ik moet er een coldpack op doen. Het zal wel gaan zwellen. Met een coldpack en een voet gewikkeld in een oude theedoek ga ik weer naar bed. De keukenvloer maak ik morgen wel schoon. De volgende ochtend word ik letterlijk wakker in een bloedbad. Als dat nog maar uit de lakens gaat.

Zodra ik naast mijn bed sta begint het bloed er weer in het bekende tempo uit te stromen. Ik begin aan mijn ochtendritueel van dieren verzorgen en huishouden. Eenmaal in de keuken lijkt het alsof er een toverfee is langsgekomen. De hele vloer is schoon! Alleen was dit geen toverfee maar mijn hond. Ik weet niet of ik hier van moet walgen of blij mee moet zijn. Al klotsend ben ik bezig. Ik kan beter een mop  aan mijn kont binden. Als ik klaar ben, besluit ik het te verbinden. Moet ik hiermee naar de huisarts? Maar hoe dan? Ik kan geen schoen aan en het bloedt te erg. Wat moet hij er überhaupt mee doen dat ik zelf niet kan? Als het niet beter wordt, kan ik altijd nog gaan. Later zie ik dat mijn nagel volledig eruit is getrokken maar door mijn nagelriem, die alleen nog aan de zijkanten vast zit, op mijn teen wordt gehouden. Vanonder mijn nagel, daar komt al dat bloed vandaan. Ik doe er wat nagellak op voor extra stevigheid. Een wat idiote doch creatieve oplossing. Het houdt nog altijd. Later vind ik op de gekste plekken nog bloedspetters op de muur, of druppels op de vloer. 

Nu, na anderhalve week, doet mijn teen nog steeds pijn, vooral als ik buiten loop en/of schoenen draag. Het bloedt nog, maar een pleister is genoeg. Als ik loop voelt het een beetje gek. Maar het zal uiteindelijk wel goedkomen. En het is verbazingwekkend hoe vaak je je middelste teen stoot. Je zou verwachten dat dit je grote teen zou zijn, maar na anderhalve week rondlopen met een gehavende middelste teen kan ik zeggen dat dit niet klopt.  En ik heb een andere tv.