Schrijfsels

 Soms zit het mee, soms zit het tegen.  Terwijl ik met dag nerveuzer wordt over de komende uitslagen van mijn ziekenhuisonderzoeken, en deze zorgen zich tezamen met de zorgen over de scheiding en mijn toekomst, zich uiten in een dagenlange non-stop migraine-aanval, valt op een ochtend ook nog opeens de stroom uit. Het ene moment zit ik middenin mijn boek dat ik ondanks de koppijn probeer te lezen en het andere moment vallen opeens de bedlampjes in mijn verduisterde kamer uit. Dit klopt niet. Ik sta op om alles te controleren: het hele huis zit zonder stroom. Stroom en de stoppenkast en dergelijke zaken zijn geen aangeboren talent en tot nu toe had ik heel ouderwets een man die dergelijke dingen altijd wel regelde. Nu niet. Ik bel mijn zus. Die geeft op haar beurt de telefoon door aan haar man, die vervolgens alle de te nemen stappen met me doorneemt bij de stoppenkast. Ik heb weer wat geleerd. Maar het euvel ligt niet bij mij, er blijkt een storing aan de gang. Oké, pak van mi...

 Dezelfde wachtkamer in het ziekenhuis als waar ik een paar jaar geleden met mijn vader zat te wachten op het tweede slecht-nieuws-gesprek. Hoe is het mogelijk. Ik ga expres aan de andere kant zitten. Herinneringen komen boven. We moesten lang wachten en hij had het moeilijk. Om daarna te moeten aanhoren dat hij te zwak was voor behandeling. Oftewel,  jammer maar helaas. Misschien redt u de zomer nog.  Na drie kwart jaar bij de verkeerde specialisten te zijn beland, en lange wachtlijsten door covid, zit ik eindelijk op de plek waar ik moet zitten. Ik heb exact dezelfde klachten als mijn vader destijds, en alles blijft steeds erger worden. Eigenlijk is het de laatste tijd nog nauwelijks leefbaar, hoe goed ik het ook verberg, dat is makkelijk als je alleen woont, en mijn koppigheid me net als mijn vader langer door laat gaan dan ik eigenlijk kan. Uiteindelijk ben ik op het punt beland dat mijn koppigheid me ook niet redt. Ik vraag me af hoeveel schade die lange wachtlijsten...

Elk jaar, sinds ik hier woon, en de lente losbarst, mist er een significant persoon die er nog wel had moeten zijn. Werden er geliefden uit mijn leven gerukt door de dood, steeds vlak voor die lente begon. Dan keek ik uit het raam de tuin in waar de lente ontsproot, en mijn ogen gevuld met tranen en mijn lijf vol woede. Hoe durft alles te gaan bloeien? Hoe durft alles verder te gaan? Er is geen symboliek zo overduidelijk als de wereld die door draait ondanks alles wat zich in je leven afspeelt, dan het voorjaar. Het wrijft het er zo lekker in. Al dat nieuwe leven. Die lange lichte dagen. Uiteindelijk, na wat onwil, ga ik dan toch weer naar buiten, verdrietig en pissig en alles. Aan de slag. Want ik kan ook niet aanzien dat alles verpaupert. De tuin heeft mijn zorg nodig. En met elk onkruid dat ik uit de grond trek, met elke knip van de planten die ik snoei,  wordt mijn frustratie minder, opent mijn hart zich en durf ik de schoonheid weer te zien. Dit jaar is er voor het eerst niema...

 Er springt een kat bovenop me. Pff, weer een dag voor de boeg. Ik tast mijn bed af naar mijn telefoon. 4:49. Mijn nieuwe tijd. Soms maak ik het eens bont en slaap ik een uur extra. Vroeg naar bed, en met het krieken van de dag weer op. De nachtbraker in mij zit nog ergens verstopt, maar ze past niet in mijn nieuwe levensfase. De kat dringt zich op, ik kijk eens goed naar 'm. "Hoi Lenny, goeiemorgen", zeg ik slaperig. Lenny? Maar waar is Toby?! Toby die er altijd als eerste is als ik wakker word, me elke morgen begroet alsof hij me maanden niet heeft gezien terwijl ik alleen maar geslapen heb. Toby die van gekkigheid niet weet hoe hij me nog meer moet knuffelen dan hij al doet, daarbij gerust met zijn stevige lijf op mijn luchtpijp gaat staan, en gaat liggen en weer opstaat, en weer gaat liggen, op mijn bovenlijf, mijn schouder, naast mijn hoofd. Toby aan wiens zijn aanwezigheid niet voorbij valt te gaan. Hij is er niet. Oh god, wat nu weer? Heeft hij zichzelf, in al zijn...