Schrijfsels

 We rijden langs de dinosauriërs op de rotondes waar deze plaats om bekend staat, linksom, rechtsom, de woonwijk in. Linksom, rechtsom... In mijn hoofd ben ik al verdwaald. Oktober is warm dit jaar en de zon schijnt. Vandaag is vrij. Voor mij, voor hem, voor ons. We grijpen deze mooie dag met beide handen aan. Diep in het doolhof gooien we de lahmahcun in de vriezer, om er straks weer uit te halen en op te warmen als we terug zijn. Nu gaan we naar de Drunense Duinen waar ik nooit eerder ben geweest.  Hoe zou het thuis gaan? Mijn hondje Skip takelt al wekenlang met de dag sneller af. Hij is dementerend, verdomd snel ook nog, en volgens mij is zijn zicht de laatste dagen ook erg slecht geworden want hij botst overal tegenaan. Altijd heb ik me afgevraagd of al die opgeslagen informatie in dat hyperintelligente koppie hem ooit te veel zou worden. Dat dat hem juist de das om zou doen. Ik heb hem daarstraks in onrust achtergelaten, hopend dat hij snel zou gaan slapen, zich veilig vo...

 "Hoi papa", zeg ik tegen zijn veel te lang niet onderhouden graf, met een paar trays viooltjes bij me, en een vervanger voor de Skimmia die al een jaar in mijn tuin stond te wachten tot ik eindelijk de gelegenheid zou hebben mijn vader weer eens op te zoeken. Als ik niet goed kon tuinieren en dus ook niet de juiste plantenkeuzes wist te maken, was het inmiddels ronduit verwaarloosd geweest.  Twee van de drie Skimmia's die er staan zijn meer dood dan levend, de derde moet ik binnenkort ook maar vervangen. De nieuwe is groter dan de twee die eruit moeten zodat ik de boel weer mooi op kan vullen. De Stachys Byzantina slingert veel te lang geworden tussen de Liriope Muscari en de Skimmia's door. De steen is vies, modderig en stoffig. Ik vervloek mijn zus, dat ze dit heeft laten gebeuren ondanks mijn voorstellen, en het voor haar veel makkelijker is hier langs te komen, terwijl het voor mij vrijwel onmogelijk is. Zij denkt dat ze een bloempotje neer kan zetten en het dan ...

 Normaal zou je vandaag, of een dezer dagen want de post is ook niet meer wat het geweest is, een verjaardagskaart van mij ontvangen. Eentje die ik weken tevoren had uitgezocht. Iets dat vrolijk maakt, iets geks, iets van mij aan jou, soms een megagrote kaart om je te verbazen, soms met een onverwacht muziekje om je te laten lachen.  Als kind at ik tussen de middag bij jou. Mijn boterhammen met hagelslag sneed je netjes voor me in partjes, mijn eeuwige glas cola ernaast. Geen hond die daar destijds moeilijk over deed. En jij zat tegenover me, alvast de aardappelen te schillen boven een krant, vertellend over vroeger en wat er gebeurde in de wereld, wat oma aan het doen was, en wat dies meer zij. Ik luisterde graag, terwijl we uit het grote raam keken, over het kanaal, de schepen in de verte in de haven konden zien liggen. Soms een stilte, die je opvulde met een sissend melodietje tussen je tanden door, altijd hetzelfde deuntje.  Jaren ervoor zaten we ook zo, maar toen leg...