Schrijfsels

 Uit de oude doos, april 2022.  Na drie weken inpakken, afwegingen maken wat wél en wat níet meegaat, een heleboel geregel, en ook een heleboel zorgen, rijdt vroeg in de ochtend de verhuiswagen voor. Ik doe de deur open en vijf mannen lopen in een rijtje de gang in. Ze gaan meteen aan de slag, want "nu zijn ze nog fit, straks zakt alles in" grappen ze. Ik, niet gewend aan werk uitbesteden, voel me ietwat nutteloos en ik ga ergens op een krukje zitten wat niet meeverhuist, terwijl het ene na het andere de vrachtwagen in verdwijnt. Mijn hond wijkt geen moment van mijn zijde. Soms weet ik niet of het angst is, bescherming, of een "we're in this together". Hij lijkt rustig. Mijn drie katten en twee konijnen zitten voor de gelegenheid in de badkamer, waar de verhuizers een sticker op de deur hebben geplakt met 'DICHTLATEN!' Ik moet erom lachen. Na een tijdje wordt me gevraagd wat er uit de tuin mee moet en ik ga naar buiten. Als ik weer binnenkom hoor ik mij...

Mijn bevriende taxichauffeur uit Amsterdam zal proberen mijn rit naar huis te krijgen, appt hij tijdens mijn laatste uren in de hoofdstad. Het zou leuk zijn om weer eens bij te kletsen. Als ik later de koplampen van de taxi zie oplichten aan de gracht, weet ik dat het niet gelukt is. Maar gelukkig is deze chauffeur ook Turks en zodoende kunnen we wat afbabbelen gedurende de rit naar het zuiden. Na wat koetjes en kalfjes belanden we op serieuzer gebied: we praten over hoe het is om tussen twee werelden te moeten leven. Ik mag zelf dan wel niet vanuit een ander land hierheen geëmigreerd zijn, het voelt vaak wel als zodanig en de verschillen tussen hier en daar worden stelselmatig ernstig onderschat. Hij vertelt dat zijn vrouw graag terug wil naar Turkije, maar hijzelf niet. Zij mist het land waar ze is geboren, maar ze hebben hier hun leven opgebouwd, kinderen en kleinkinderen gekregen. En om die reden wil hij blijven. Een kleine worsteling binnen een huwelijk.  Wat heeft de overhand...