De dag

Uit de oude doos, april 2022. Na drie weken inpakken, afwegingen maken wat wél en wat níet meegaat, een heleboel geregel, en ook een heleboel zorgen, rijdt vroeg in de ochtend de verhuiswagen voor. Ik doe de deur open en vijf mannen lopen in een rijtje de gang in. Ze gaan meteen aan de slag, want "nu zijn ze nog fit, straks zakt alles in" grappen ze. Ik, niet gewend aan werk uitbesteden, voel me ietwat nutteloos en ik ga ergens op een krukje zitten wat niet meeverhuist, terwijl het ene na het andere de vrachtwagen in verdwijnt. Mijn hond wijkt geen moment van mijn zijde. Soms weet ik niet of het angst is, bescherming, of een "we're in this together". Hij lijkt rustig. Mijn drie katten en twee konijnen zitten voor de gelegenheid in de badkamer, waar de verhuizers een sticker op de deur hebben geplakt met 'DICHTLATEN!' Ik moet erom lachen. Na een tijdje wordt me gevraagd wat er uit de tuin mee moet en ik ga naar buiten. Als ik weer binnenkom hoor ik mij...