Schrijfsels

 Als ik net de Magere Brug over ben verworden de regendruppels tot pijpenstelen. Ik houd de papieren setlist zo goed mogelijk beschermd onder mijn vest, maar afdoende is dat niet. Het gaat harder en harder gieten. Ik loop snel door de donkere straten van Amsterdam, zoekend naar een plek om te schuilen. Dan zie ik een café, zo'n echte Amsterdamse kroeg. Zal ik..? Ik tuur naar binnen en het zit stampvol. Ik loop er voorbij, dit is zó out of my comfort zone. Op de setlist verschijnen natte plekken. Ik loop terug en stap de drempel over een wereld in die mij onbekend is.  Het is smal, alle tafeltjes zijn bezet, wat een drukte, terwijl ik steeds verder naar achter loop. Aan de bar zijn twee krukken leeg. Ik vraag aan de man ernaast of deze nog vrij zijn. "Ja, tuurlijk! Ga zitten!", terwijl hij uitnodigend zijn jasje van de kruk naast hem weghaalt. Een echte Amsterdammer, dat hoor ik meteen. Hij stelt zich voor als T. "Emma", zeg ik. Ik ga zitten en bestel een wit wij...

 Op de verjaardag van gitarist Hershel Yatovitz staan Chris Isaak en zijn band Silvertone pakweg een jaar na hun optreden in de 013 in Tilburg, deze keer in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Sinds ik in 1990 de eerste klanken van Wicked Game hoorde, wist ik dat ik voor altijd fan zou zijn. Soms voel je gewoon iets met absolute zekerheid aan, ook al kun je dat nog nergens aan staven. Ik kende geen enkel ander nummer en dat zou nog een paar jaar zo blijven. Ik beschikte niet over een cd-speler en we zaten nog in het pre-internet tijdperk. Druppelsgewijs leerde ik dankzij MTV meer van Mr. Isaak kennen, voor ik alle cd's kon huren in de bibliotheek van Den Haag.  Het duurde tot 2007 dat ik hem eindelijk voor eerst live kon zien. Inmiddels elk woord en elke noot kennend. Ik plakte er meteen nog een paar concerten aan vast, tot het buitenland aan toe, want ik kreeg er geen genoeg van. Anno 2024 ben ik vele concerten en ook ontmoetingen met Chris en zijn band verder. Kan ik ...