Schrijfsels

 Het Eurovisie Songfestival heb ik nooit begrepen. Een grabbelton met de slechtste muziek die een mens kan maken, en "artiesten" die de lelijkste kledij dragen met een of andere wanstaltige act omheen om de aandacht van de muziek af te leiden. Waarom Nederland nog steeds meedoet aan deze poppenkast is me al jaren een raadsel. Dit jaar was mijn verbazing echter nog groter. Vooraf werden we, uiteraard, wekenlang gebombardeerd met nieuws over het mogelijke succes van Joost Klein, terwijl Palestina ondertussen al sinds 7 oktober letterlijk wordt gebombardeerd door Israel. En bij bombardementen blijft het nog niet eens.  De festival-inzending van Israel deed gewoon mee, alsof er niks aan de hand was. Of Eden Golen nu wel of niet achter de acties van haar land staat - ze weigert zich er namelijk over uit te laten - het had van fatsoen getuigd als Israel zich had teruggetrokken van deelname. Het was passend geweest als media zich iets meer drukmaakte over de deelname van Israel dan ...

 Opgroeiend in Den Haag had ik een tante die kippen hield in haar achtertuin. Ze had een groot en gaaf huis, met meerdere balkons en trappen aan de achterzijde die de balkons met elkaar verbonden, met op de benedenverdieping een garage die meestal geen dienst deed aan de gifgroene Opel, maar wel aan het biljart, de surfboarden, en een koelkast waar de verse eieren in werden bewaard. De garage kwam uit op de tuin, waarin een grote groengeschilderde kippenren stond en waar ik dan eindeloos stond te kijken. Mijn wens om ooit zelf kippen te houden is toen geboren.  Toen ik het Haagse achter me had gelaten en over voldoende buitenruimte beschikte werd mijn droom waarheid. Een nieuw avontuur begon. Ik kwam er al snel achter dat kippen veel liever waren dan ik dacht, dat ze allemaal een eigen persoonlijkheid hebben, dat ze verdomd slim zijn, en ook dat ze die kippenren niet genoeg vonden, dus ik gaf ze de hele tuin. Zij waren de baas; over mij, over de andere huisdieren, over nietsve...