Schrijfsels

 In het aardedonker strompelen we tegen twee uur 's nachts door het gras terug naar de ingang van het natuurgebied. Distels prikken in mijn blote benen. Ik verzwik mijn enkel op de veranderende ondergrond die ik niet kan zien. Hij loopt een paar meter verderop met de flashlight van zijn telefoon aan waardoor ik een referentiepunt heb.  We vinden mijn fiets terug en half lopend en half fietsend verlaten we de dijk. We slaan af naar rechts, alles is zo donker en even weet ik niet meer waar we zijn. Hij ook niet. Er staat een enkel huis, maar de wereld slaapt. "Hé, daar is dat leuke hekje dat ik op de heenweg ook zag!"wijs ik. We gaan de goede kant op. We lopen vooral, hij met mijn fiets aan zijn hand en de grote zware rugtas in de fietskrat en alcohol in zijn bloed. Ik ben doodop maar blij dat ik op weg naar huis ben en er straatverlichting is. Mijn kleren zijn nog steeds doorweekt en ik heb het ijskoud.  Aangekomen bij mijn huis blaft de hond van de buren. Hij blaft terug....