Scheveningen
Ontspannen ergens naartoe reizen kan ik niet. Altijd voel ik een vorm van spanning. Op een uitzondering na: als ik naar huis ga. Dat wil zeggen: naar Den Haag. Beter: Scheveningen. Als ik de haagse skyline zie opdoemen, even later het Malieveld passeer, daalt er een rust over me neer en tegelijkertijd het enthousiasme. Ik ben thuis! Het Kurhaus komt in zicht. Ik weet de beste plek om te parkeren. Hij kijkt met argusogen al naar het reuzenrad waar we straks in zullen zitten. Ik loop snel richting strand, ik sleur hem mee de weg over "dáárheen!". En dan zie ik daar de zee. Voeten op de traptreden, voeten op de boulevard. Rondkijken. Het is stralend weer. Om me heen leeft de wereld volop. Normaal ren ik meteen het strand op, maar vandaag eerst naar de Pier en het reuzenrad in. Even later zitten we hoog boven zee. Er vliegt een meeuw vlak langs het raam. Ik kan hier uren zitten. Maar dat kan ik ook op het strand en daar gaan we nu heen. Schoenen uit, zand. Schelpen. Snel opgero...