Schrijfsels

 Zeeblauwe ogen zoals je nergens anders ziet, klanken in haar stem die je nergens anders hoort. Ze is één van mij. Zou zij het ook nog aan mij zien en horen? Ik ben thuis. Ik bestel een salade, hij een dürüm. Aan het tafeltje bij het raam met achter ons de zee, vertel ik hoe de plaatselijke taal verloren is gegaan, dat de laatste mensen die het spreken deze jaren sterven. Ook de klanken zullen denk ik uiteindelijk verdwijnen.  "Geloof je dat de ziel blijft bestaan na de dood?" "Ja, maar hoe de ziel daar invulling aan geeft weet ik niet."  Op blote voeten banjeren we door het mulle zand, naar het natte zand, schelpen prikken, opgerolde broekspijpen, de golven overspoelen onze voeten en trekken zich weer terug. Twee zielen beiden opgegroeid aan zee. Turend naar de horizon loop ik naar niets. Ik absorbeer alleen maar. Mijn voeten lopen waar ze horen.  De warme gloed van de zachte septemberzon valt over ons heen, omringd door meeuwen. Genietende mensen die pootjebaden m...

We zitten samen op de vloer op onze knieën onder het bed te kijken naar de poezen, die wat overdonderd zijn door het enthousiasme van het kleine meisje dat naast me zit. In haar tuinbroekje en een witte sweater met gekleurde poezen erop. Ze houdt van alle dieren, maar het meest houdt ze van poezen. Dat schept meteen een band. Ze eist dat ik mijn -door alle commotie blaffende- hond erbij haal, die ik even apart had gezet om haar niet bang te maken. Maar ze is niet bang, ze laat hem zijn gang gaan en even later voert ze hem koekjes die hij dankbaar aanneemt. Ze loopt langs de kippen, kijkt of ze al een ei hebben gelegd, staart tijden in de vijver naar de vissen. "Vis!" Dan wil ze weer poes zien. Poes zit achter de wasmachine. Wat doe je dan? Je verplaatst de wasmachine om je kat te pakken. Met de kat op mijn arm kan ze hem aaien en is ze blij. Een brede glimlach verschijnt, op die chocoladewangen van het cakeje met chocola dat ze eerder at. Op mijn telefoon speelt zachtjes muzi...